"Zawsze będę cię kochać" – Teresa Monika Rudzka













"Jak mogłaś zniknąć, ot tak? Byłaś, byłaś i nagle przestałaś istnieć?".


Czasami trafiają w nasze ręce takie książki, których jakakolwiek ocena byłaby po prostu nie na miejscu. Istnieją również książki, które stanowią dla ich autorów pewną formę oczyszczenia duszy i pozbycia się nadmiaru uczuć, jakie potrafią człowieka często przygnieść. Z pewnością do takiej właśnie grupy lektur zalicza się najnowsze, autobiograficzne dzieło Teresy Moniki Rudzkiej. Książka, w której autorka obnażyła swoją duszę do wszelkich, możliwych granic – bez żadnej cenzury.

Teresa Monika Rudzka to urodzona we Wrocławiu, a mieszkająca w Lublinie polska pisarka, która pracowała również jako bibliotekarka, agentka ubezpieczeniowa i sekretarka. Obecnie realizuje swoją pasję dziennikarską, pisząc historie do różnych, babskich magazynów. W wolnym czasie przyjemność sprawia jej lektura dobrej książki i obejrzenie interesującego filmu. W 2010 r. zadebiutowała dobrze przyjętą powieścią pt. "Bibliotekarki".

Trzydziestodwuletnia córka autorki, nazwana w książce Anastazją, niespodziewanie zaczyna chorować. Diagnoza lekarzy jest jednocześnie wyrokiem – glejak wielopostaciowy w głowie, który pozwoli jej przeżyć maksymalnie dwanaście miesięcy. Los niestety nie daje jej nawet tyle czasu, bowiem po kilku tygodniach i zaledwie pół roku po ślubie – Anastazja umiera, zostawiając zrozpaczoną matkę i kochającego męża. "Zawsze będę cię kochać" to w głównej mierze zbiór e-maili, jakie autorka wysyła regularnie do zmarłej już córki. To również zapis zmagań ze śmiercią osób najbliższych Anastazji.

Książka Teresy Moniki Rudzkiej to jedna z najbardziej intymnych książek, jakie czytałam w swojej czytelniczej karierze. Po jej lekturze stwierdziłam, że autorka zasługuje na wielki podziw. Zapytacie za co? Nie, nie za to, że kochała własną córkę – każda matka przecież darzy uczuciem swoje dziecko – ale za to, że odważyła się pokazać całemu światu, a przede wszystkim osobom, które ją znają – własną rozpacz i słabości targające jej matczyną duszą. Cieszę się, że twórczość autorki poznałam przed ukazaniem się tego dokumentu – od teraz bowiem patrzę na pisarkę z zupełnie innej perspektywy, znam bowiem jej najbardziej intymne myśli, dostrzegam sporo zalet i również sporo wad charakteru. Teresa Monika Rudzka nie jest już dla mnie wyłącznie twórczynią cudownych historii opisanych na kartach swoich powieści – jest przede wszystkim matką, która przeżyła najgorszą tragedię w swoim życiu – pochowała ukochane dziecko. Autorka w swojej książce obnażyła przed czytelnikami najbardziej intymną część siebie – i można zmienić postrzeganie osobowości pisarki we własnej świadomości, nie można jednak odmówić jej jednego – szczerości i odwagi. A to cenię najbardziej.

Listy, jakie książkowa Tećka wysyła do córki to świadectwo wielkiej tęsknoty, epatujące wielką miłością, która nie zna granic. To przede wszystkim obraz matczynego uczucia, w którym daje się wychwycić pewną dozę zaborczości, zazdrości, ale także bezinteresowności i ogromu oddania. Autorka, jak pisze we wstępie – niektóre wątki nieco ubarwiła na potrzeby książki, jednak listy to autentyczne e-maile jakie wysyłała do swojej córki. E-maile, które wielokrotnie wzbudzały we mnie tkliwość, wzruszenie, ale także zdziwienie i konsternację. Z pewnością nie zostały więc podkoloryzowane na potrzeby książki – to daje się wyczuć w opisach codziennego życia autorki, która nie stroni od szczegółów i częstych banałów, mających zapełnić jej czas po śmierci Anastazji. Ciekawym zabiegiem, który urozmaicał czytanie dzieła, było wplatanie co jakiś czas wspomnień męża Anastazji. Fragmenty te pozwalają wczuć się w sytuację konkretnej osoby, wyzwalając masę pytań dotyczących moralności i granic prywatności - ukazują także postać zrozpaczonej matki z perspektywy innych osób. To jak najbardziej trafiony zabieg.

Teresa Monika Rudzka pokusiła się o nadanie przykuwających pseudonimów dla swoich bohaterów, takich jak Jim Montgomery czy Remedios. Nazwy, dość oryginalne, nie pozwalające pomylić danej postaci z kimś innym. Na kartach książki, pod jednym z pseudonimów, znajdziecie także postać innej polskiej, uznanej pisarki – Ałbeny Grabowskiej, którą miałam okazję poznać osobiście. Muszę również wspomnieć o niezbyt trafionej okładce książki, która wraz z tytułem może nasuwać skojarzenie z powieścią obyczajową, lub romansem dla kobiet. Okładka jest zdecydowanie nieadekwatna do tak poważnego dzieła.

Dopóki nie zaczęłam czytać najnowszego dzieła Teresy Moniki Rudzkiej, nie miałam pojęcia, że jedna z moich ulubionych polskich autorek – przeżyła tak wielką tragedię. Już po przeczytaniu całej książki, natychmiast odwiedziłam jej profil, by zobaczyć zdjęcia zmarłej córki. Sama chyba nigdy nie odważyłabym się aż tak obnażyć swojego życia - rozumiem jednak, że dzieło to może pełnić pewną formę wyrzucenia z siebie negatywnych emocji. To książka, która pokaże Wam, jak kruche jest nasze życie. Pokaże również, że pomimo wielkiej tragedii – można żyć dalej, chociaż codzienna egzystencja już nigdy nie będzie taka sama.


Teresa Monika Rudzka

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce


38 komentarzy:

  1. Smucą mnie takie historie, ale jak one są uniwersalne, niestety...

    OdpowiedzUsuń
  2. Już słyszałam o tym, że to bolesna lektura...

    OdpowiedzUsuń
  3. A, mimo , że nie czytam takich książek, to tym razem się skuszę :)

    OdpowiedzUsuń
  4. nie wiem czy potrafiłabym się powstrzymać od łez czytając taką historię...

    OdpowiedzUsuń
  5. Już milion razy zapewne pisałam, że to nie mój gatunek, a tu proszę, po przeczytanej recenzji, czuję, że nie mogłabym przejść obok niej obojętnie

    OdpowiedzUsuń
  6. Trudna lektura, ale warta przeczytania

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja się nie skusze - tragedię rodzinną(stratę dziecka chorego na białaczkę) przeżyła moja mama, ja byłam widzem tych wydarzeń. Więc to nie dla nie :(

    OdpowiedzUsuń
  8. Dość ciężka lektura. Jakoś boję się sięgać po tego typu książki, zbyt przygnębiające jak dla mnie ;-)

    OdpowiedzUsuń
  9. Książka rzuciła mi się w oczy na półce w księgarni. Znając świat ryczałabym przez cały czas, ale chyba jestem w stanie przełamać się i sięgnąć po ten tytuł. Zgadzam się też z Tobą w pełni - takich historii nie da się ocenić, zrecenzować.

    OdpowiedzUsuń
  10. O jej! Nie spodziewałam się, że to TAKA książka. Ja w takim razie też już teraz cenię autorkę. Pokazanie swojego bólu nie jest łatwe, tym bardziej, że jesteśmy ciągle narażeni na krytykę. Współczuję autorce, ale rozumiem potrzebę podzielenia się swoimi uczuciami ze światem. Muszę to przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  11. Książka na pewno trudna, gdy wie się, że opisywana historia wydarzyła się naprawdę.

    OdpowiedzUsuń
  12. Lektura dość ciężka, jednak warto sobie uzmysłowić, jak kruche jest życie. By żyć godniej i z większym szacunkiem.

    OdpowiedzUsuń
  13. Może to zabrzmi dziwnie, ale już czytając Twoją recenzję, miałam łzy w oczach. To straszne pochować własne dziecko. Podziwiam autorkę za to, że miała odwagę napisać tak intymną, osobistą książkę. Chętnie się zapoznam z tą lekturą, choć mam przeczucie, że to będzie dla mnie kawał ciężkiej książki.

    OdpowiedzUsuń
  14. Smutna historia, którą mnie zainteresowałaś i postaram się ją sama przeczytać...

    http://pasion-libros.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  15. Trudna tematyka, ale z pewnością warto poznać tą historię.

    OdpowiedzUsuń
  16. Jak na ten czas to lektura nie dla mnie - może kiedyś.

    OdpowiedzUsuń
  17. Coś dla mnie! Tematyka trudna, ale ja takie lubię najbardziej, i w dodatku autobiograficzna - to z pewnością by mi się spodobała :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Z całego serca jest mi przykro. Podziwiam szczerze autorkę, że chciała rozliczyć się z bólem, poprzez napisanie własnej autobiograficznej książki. Przeczytam, może niekoniecznie teraz, bo to jest naprawdę trudna historia, która wymaga odpowiedniego nastroju i siły, ale w najbliższej przyszłości już na pewno!

    OdpowiedzUsuń
  19. Nie wiem, czy dałbym rade przeczytać. Ale warto spróbować :)

    OdpowiedzUsuń
  20. Myślę, że ta książka bardzo pomoże kobietom, które są w podobnej sytuacji. Poczucie wspólnoty z innymi osobami przeżywającymi podobną tragedię powoduje, że człowiek nie czuje się osamotniony. Ktoś go rozumie, ktoś wie, co przeżywa.
    Zastanawiam się, czy sięgnąć po tę książkę czy nie? Czy udźwignę zawarte emocje. Sama mam dwie córki. Zastanowię się.

    OdpowiedzUsuń
  21. Ciężka tematyka. Na pewno warta poznania ale dla mnie na dzień dzisiejszy za ciezka.

    OdpowiedzUsuń
  22. Zgadzam się z Twoimi słowami, że to najbardziej osobista książka autora którą czytałam, również dla mnie. Były momenty, że trudno się ją czytało.

    OdpowiedzUsuń
  23. Kurczę, szacun dla Autorki za to, że się tak otworzyła, ale nie jestem pewna, czy to lektura dla mnie. Bywam zbyt uczuciowa...

    OdpowiedzUsuń
  24. Podziwiam autorkę, ale chyba nie jest zwolenniczką aż takiego ekshibicjonizmu. Nie wiem, mam mieszane uczucia. Może rzeczywiście niesmak pozostawia okładka... Możliwe, że sięgnę po ten tytuł, ale nie przekonuje mnie forma :/

    OdpowiedzUsuń
  25. O jej, ciężka emocjonalnie książka... To nie jej czas w moim życiu...

    OdpowiedzUsuń
  26. Sporo słyszałam o tej książce. Muszę ją przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  27. Już jakiś czas temu słyszałam o książce i pewnie wrócę z nią z Targów w Krakowie.

    OdpowiedzUsuń
  28. Ta książka mnie przyciąga, pewnie przez swój klimat, to wejście w uczucia matki, która straciła dziecko. Będę szukać.

    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  29. Też nie potrafiłabym się tak obnażyć. Książkę za to chętnie poznam.

    OdpowiedzUsuń
  30. Czytałam i wczoraj recenzowałam. Bardzo smutna trudna emocjonalnie i szczera do bólu historia. Niestety prawdziwa....

    OdpowiedzUsuń
  31. Tematyka tej książki na swój sposób jest mi bliska, dlatego coś czuje, że nie dam psychicznie rady, aby się z nią zmierzyć, bo rany ciągle zbyt świeże.

    OdpowiedzUsuń
  32. Otóż właśnie, nie doczytałam tych malutkich literek na okładce, że to książka oparta na faktach i początkowo myślałam, że to rzeczywiście jakiś romans.
    Strasznie przykre są takie sytuacje, gdy umiera tak młoda osoba... Nie mieści się to w głowie.

    OdpowiedzUsuń
  33. Nie wiem czy moja wrażliwość będzie zadowolona, ale bardzo chętnie zajrzę do tej lektury

    OdpowiedzUsuń
  34. Ja chyba też bym nie potrafiła o tym napisać, ale każdy ma swoje sposoby na radzenie sobie z bólem czy tragedią...

    OdpowiedzUsuń
  35. Pisanie o tak tragicznym wydarzeniu to niesamowita odwaga, na którą jak sadzę nie każdy by się zdecydował. Ale też nie każdy widziałby w tym sposób na poradzenie sobie z bólem.

    OdpowiedzUsuń
  36. Pięknie opisałaś ta pozycję...niewątpliwie jest to ciężka książka, pełna wzruszeń...bardzo lubię książki i filmy oparte na faktach, i chętnie po nią sięgnę.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję wszystkim za ślad, który tutaj zostawiacie :)

Copyright © 2016 Subiektywnie o książkach , Blogger