Dziwni są ci ludzie – Bernard Grynholc

 

"Dziwni są ci ludzie. Sens ich życia polega chyba na budowaniu, niszczeniu siebie i tego, co zbudowali".

Ta książka to gorzka i jednocześnie fascynująca lekcja, z jakiej każdy z nas powinien wynieść dla siebie jak najwięcej. Książka, dzięki której na kilka godzin zostaniecie drzewem obserwującym świat natury i świat człowieka. Dawno nie czytałam tak prostej w swojej istocie historii, która niosłaby ze sobą tak mocne, egzystencjalne przemyślenia.

Na początku była skorupka i pręcik z małym listkiem na czubku. Tak narodził się Dąb, który od dzieciństwa po starość, odmierza czas za pomocą opadów śniegu. Świat widziany jego oczami to początkowo sama natura, do której pewnego dnia wkracza człowiek. Odtąd drzewo bacznie obserwuje poczynania ludzi, czując wobec nich strach, bezsilność, a czasami także podziw. 

"Dziwni są ci ludzie" to minipowieść, dłuższe opowiadanie, po którego lekturze zupełnie inaczej patrzy się na drzewa, jakie mijamy w codziennym biegu na swojej drodze. Takie wrażenia wyzwala trafiony zabieg literacki pod postacią zastosowania przez autora pierwszoosobowej narracji bohatera, jakim jest drzewo. Wejście w rolę długowiecznego dębu i obserwowanie jego oczami zmieniającego się świata to dość niecodzienne przeżycie, prowadzące do szerszej refleksji. Co ważne, forma tego swoistego monologu pozwala głębiej wejść w tę niecodzienną kreację, skłaniając czytelnika do wielu przemyśleń i spojrzenia na ludzkie poczynania z zupełnie innej perspektywy.

Jeśli uczyć młodzież szacunku do natury to właśnie poprzez taką literaturę, jaką prezentuje Bernard Grynholc. Autor napisał bowiem dzieło uniwersalne, powiastkę o dość silnym zabarwieniu filozoficznym, uczącą jak patrzeć na świat. Jestem przekonana, że "Dziwni są ci ludzie" doskonale mogłaby się sprawdzić, jako lektura szkolna o charakterze edukacyjnym dla młodszego czytelnika. Dla starszego odbiorcy to bowiem dość gorzka analiza ludzkiej natury, która pozwala nam o sobie myśleć, jako o panu i władcy całej planety. Paradoksem historii życia drzewa jest fakt, że pokazuje ona naszą najgorszą, jak i najlepszą stronę natury, i ta jej dwoistość pogłębia egzystencjalną prawdę o człowieku.

Nie brakuje w książce Bernarda Grynholca zawartej symboliki i metafory pomimo tego, że autor w jej przekazie posługuje się prostym językiem, dzięki czemu uniwersalizm tej historii dotyka nie tylko jej przesłania, ale i odpowiedniego targetu czytelniczego. Drzewo zadaje wiele pytań, na niektóre z nich nie znajduje odpowiedzi, a jeśli takowe są to nabierają one znaczenia zarówno dosłownego jak i symbolicznego. Podobnie jest z pojawiającym się w fabule czarnym ptakiem, towarzyszem Dębu, będącym jednocześnie symbolem nieuchronności i przemijania.

Jestem zachwycona tą minipowieścią, która pozwoliła mi spojrzeć na świat i naszą cywilizację z zupełnie innej perspektywy. "Dziwni są ci ludzie" to książka, która będąc pochwałą natury, jednocześnie uwrażliwia czytelnika na kwestię ingerencji człowieka w jej odwieczne prawa. I pomimo tego, że Dąb mówi, iż "ludzie są źli i okrutni" to w swojej wymowie pozostawia dla nas małą iskierkę nadziei. To bezapelacyjnie wyjątkowa opowieść, którą powinien poznać każdy z was.

 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Novae Res.