Wywiad z Ireneuszem Gębskim, autorem książek "Spowiedź bezrobotnego", "W cieniu Sheratona" oraz "Moja żmija"

W to środowe popołudnie chciałam was zaprosić na wywiad z cyklu "Rozmowy z autorami". Dzisiejszym, moim gościem jest Ireneusz Gębski, którego najnowszą książkę gościłam ostatnio na blogu.

Ireneusz Gębski to dziennikarz i pisarz, który debiutował w 1982 r. Wiele swoich tekstów prozatorskich i aforyzmów zamieszczał na łamach różnorakiej prasy. Autor w swoim dorobku może poszczycić się sześcioma książkami, które wydał: w tym autobiograficzną "Spowiedź bezrobotnego" (2009), "W cieniu Sheratona" (2011) oraz "Moja żmija" (2013). Pisarz jak sam siebie określa to wielbiciel kobiet, miłośnik książek oraz amator podróży zagranicznych.

awiola: Debiutował Pan w 1982 r. i wiele swoich tekstów zamieszczał na łamach różnorakiej prasy. Czy może Pan zdradzić jakiej tematyki dotyczyła Pana proza i aforyzmy, oraz gdzie były publikowane?

Ireneusz Gębski: Ściślej rzecz ujmując, debiutowałem fraszkami. Do dziś pamiętam tę pierwszą:

Dzielny w teorii

Innych zagrzewał do boju,

głosząc teorie o walce,

Sam lękając się trudu i znoju,

Chował się za szańce.

Debiut miał miejsce w lokalnym tygodniku "Dunajec", ukazującym się w Nowym Sączu. Na łamach tego pisma publikowałem potem przez ponad rok cykl artykułów pod ogólnym tytułem "Moja codzienność". Pierwsze opowiadanie pod  tytułem  "Dyrektorzy" (kilka lat później tak samo zatytułowałem pierwszy tomik opowiadań) wydrukowałem w listopadzie 1982 r. w "Twórczości Robotników" – dwutygodniku Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury. Potem powoli docierałem do innych tytułów prasowych, jak "Tygodnik Robotniczy", "Sztandar Młodych", "Dziennik Bałtycki", "Przekrój", "Nowa Wieś", "Zielony Sztandar" i inne.

Tematyka moich tekstów publicystycznych, prozatorskich oraz aforyzmów i fraszek była różnorodna. Przede wszystkim czerpałem jednak inspiracje z moich doświadczeń zawodowych, pisząc głównie o problemach robotników .

 

awiola: W 2009 r. wydał Pan autobiograficzną powieść pt. "Spowiedź bezrobotnego". Skąd pomysł na spisanie swoich osiemnastu lat walki o godziwą pracę?

Ireneusz Gębski: Po raz pierwszy zostałem bez pracy w marcu 1991 roku. Szukałem oczywiście intensywnie nowego zajęcia. Nie było to, podobnie jak obecnie, łatwe: trudne rozmowy rekrutacyjne, specyficzne wymagania pracodawców oraz różni oszuści oferujący cuda na patyku. Dlatego postanowiłem to wszystko opisać. W 1993 roku udało mi się podpisać umowę z jednym z wydawnictw, które wypłaciło mi nawet zaliczkę. Niestety, wkrótce upadło. Książka została więc na wiele lat odłożona do szuflady. Potem, po zebraniu kolejnych doświadczeń, uzupełniłem ją i przed czterem laty wydałem. Przy okazji – to nie jest powieść, lecz jak najbardziej autentyczne wspomnienia.

awiola: Dwa lata później światło dzienne ujrzała druga książka pt. "W cieniu Sheratona", ukazująca życie polskich emigrantów na obczyźnie. Ciekawi mnie czy powieść ta powstała pod wpływem Pana własnych doświadczeń życiowych?

Ireneusz Gębski: Tak. W tej książce starałem się pokazać w formie beletrystycznej własne doświadczenia z życia i pracy na dobrowolnej emigracji. Oczywiście, wszyscy bohaterowie "W cieniu Sheratona" to postacie fikcyjne, choć realia są jak najbardziej prawdziwe.

awiola: Minęły dwa kolejne lata i mamy trzecią książkę pt. "Moja żmija". Tym razem jednak, utwór nie nawiązuje stricte do tematyki bezrobocia i pracy, lecz do nawiązywania znajomości za pomocą internetu. Co było dla Pana inspiracją do napisania tejże książki w konwencji powieści epistolarnej?

Ireneusz Gębski: Sam wielokrotnie prowadziłem wirtualną korespondencję z różnymi osobami, więc pomyślałem, że warto to ująć w jakieś ramy, np. w postaci książki. Pokazać po prostu to zjawisko jako znak czasów, w jakich żyjemy. Niegdyś wymiana korespondencji trwała latami, bo droga tradycyjnych listów była bardzo długa. Teraz w ciągu jednego dnia można przeczytać i napisać dziesiątki e-maili.  Można w ciągu tygodnia wirtualnie pokochać się i znienawidzić.  Poza tym w tego rodzaju kontaktach jesteśmy zwykle bardziej szczerzy w stosunku do siebie, choć nie jest to regułą. Internetowa anonimowość sprzyja także wszelkiej maści kłamcom i naciągaczom.

awiola: Czytając recenzje Pana najnowszej książki, można zauważyć, iż czytelnicy uwierzyli w prawdziwość opisanych tam wydarzeń. Znaleźć można również komentarze pełne oburzenia dotyczące tajemnicy korespondencji. Czy może się Pan odnieść do tej kwestii?

Ireneusz Gębski: Cieszę się, że fabuła jest na tyle wiarygodna, iż niektórzy czytelnicy uznają ją za prawdziwą.  Co do tajemnicy korespondencji, to nie można tego pojęcia odnosić do postaci z mojej książki, gdyż nie są one w żaden sposób identyfikowalne. Zakładając nawet (teoretycznie), że chodzi o autentyczne listy, to nikt nie zna ich autorów.

awiola: W "Mojej żmii" wplótł Pan opowiadania erotyczne, które nie ukrywam są dość interesujące. Skąd pomysł na taką konwencję? Czy przyświecał temu jakiś szczególny cel?

Ireneusz Gębski: Wspomniane opowiadania publikowałem m.in. w miesięczniku "Sexodrama" przed około dwudziestu laty. Teraz uznałem, że warto je przypomnieć i zgromadzić w jednym miejscu, a wydaje mi się, że tematyka "Mojej żmii" doskonale wkomponowuje się w ich klimat. A propos tych opowiadań, to jedno z nich ("Kary koń") było wyróżnione w Ogólnopolskim Konkursie Literatury Miłosnej w 1985 r. i publikowane w czterech czasopismach.

awiola: Czy którąś z sześciu  napisanych książek, darzy Pan największym sentymentem?

Ireneusz Gębski: Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, a na próżne dywagowanie szkoda czasu i miejsca. Na marginesie: najbardziej cieszyłem się z pierwszej, czyli wspomnianego wcześniej tomiku opowiadań "Dyrektorzy".

awiola: Określa Pan siebie jako "amatora podróży zagranicznych". Na swoim blogu opisuje wrażenia z różnych wycieczek. Które miejsce na świecie by Pan polecił szczególnie czytelnikom mojego bloga?

Ireneusz Gębski: Słusznie Pani podkreśliła – "amatora". Nie mogę więc polecać nikomu żadnych miejsc na tzw. świecie, gdyż sam nie znam go jeszcze w wystarczającym stopniu. Co najwyżej mogę zachęcać do podróży, zwłaszcza po Skandynawii ze szczególnym uwzględnieniem Norwegii.

awiola: Rozumiem, że w swojej karierze pisarza nie poprzestanie Pan na opublikowanych już książkach. Jakie są więc Pana dalsze plany pisarskie?

Ireneusz Gębski: Kariera to zbyt górnolotne określenie. Pisanie jest po prostu moją pasją. Inni mogą to nazwać grafomanią, ale mnie sprawia przyjemność przelewanie swoich myśli na papier. Nie zawsze musi z tego powstać książka, np. moje dzienniki tylko we fragmentach prezentowane są publicznie. O przyszłości wole się nie wypowiadać, bo jej po prostu nie znam…

awiola: Co najchętniej czyta Ireneusz Gębski?

Ireneusz Gębski: Krótko? Literaturę faktu. Ostatnio "Amazonkę" Jacka Pałkiewicza.

awiola: Ma Pan dość szerokie doświadczenie w kwestii wydawania książek. Każda z trzech opublikowanych ostatnio powieści, wydana była pod szyldem innego wydawnictwa. Jak więc postrzega Pan rynek wydawniczy w naszym kraju?

Ireneusz Gębski: Obecnie rynek wydawniczy w Polsce jest bardzo rozdrobniony. Działa na nim mnóstwo wydawnictw. Nie powiem tu nic nowego, ale faktem jest, że obecnie łatwiej jest wydać książkę niż ją sprzedać. Zresztą w dobie Internetu i telewizji cyfrowej mało kto zawraca sobie głowę czytaniem książek. Tak więc można rzec, że zarówno pisanie, jak i czytanie pozostaje aktualnie zajęciem tylko dla pasjonatów.

awiola: Jakich rad udzieliłby Pan początkującym pisarzom?

Ireneusz Gębski: Żadnych. Nie wierzę w żadne złote rady. Albo się ma potrzebę pisania, albo się jej nie ma. Wszystko w temacie.

awiola: Co na koniec chciałby Pan przekazać czytelnikom mojego bloga?

Ireneusz Gębski: A ile mam czasu? – zapytałby tu bohater telewizyjnego lub radiowego wywiadu. Poważnie mówiąc, to chciałbym przekazać serdeczne pozdrowienia i wyrazy uznania dla wszystkich moli książkowych, którzy podobnie jak Pani poświęcają mnóstwo czasu na lekturę i dzielenie się na blogach  swoimi odczuciami.



Ja jednak o przyszłości lubię się wypowiadać i mam nadzieję w tym względzie oczekiwać na kolejną książkę Ireneusza Gębskiego. Dziękuję autorowi za udzielenie odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. A was zachęcam do przeczytania książek pisarza.