"Ironia losu" – Katarzyna Misiołek

















"Czy zawsze musimy pragnąć tego przeklętego jabłka, które dojrzewało na jabłoni pokusy?! Czy nigdy nie możemy się zadowolić tym, co w danym momencie dał nam los?".



Pomimo badania przez nas wielu aspektów życia to właśnie ludzka natura i jej skomplikowany charakter, pozostaje nadal wielką tajemnicą, którą trudno nam rozgryźć. Wszystko przez to, że nie istnieje uniwersalna recepta na szczęście, a pozory potrafią skutecznie zniekształcić nam obraz całej sytuacji. Zbyt często doceniamy prawdziwe szczęście, gdy już je niestety stracimy i z taką właśnie sytuacją spotkałam się na łamach książki "Ironia losu".

Katarzyna Misiołek to pisząca także pod pseudonimem Olga Haber, absolwentka filologii polskiej ukończonej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Kilka lat swojego życia spędziła w Rzymie, który jest jej szczególnie bliski. Autorka interesuje się turystyką, psychologią, medycyną niekonwencjonalną i tarotem.

Marzena to bezdzietna kobieta po czterdziestce, która wiedzie iście sielankowe życie – posiada piękny dom oraz kochającego męża lekarza, spędzającego dużo czasu na dyżurach. Bohaterka jednak znudzona rutyną, nawiązuje romans z mężczyzną młodszym od niej o osiem lat. Początkowa ekscytacja oraz podnieta niezobowiązującym seksem i adoracja mężczyzny, zaczynają jednak słabnąć pod wpływem wybuchów zazdrości kochanka.

Po skończonej lekturze tej książki można byłoby powiedzieć, że Marzena sama zasłużyła sobie na to, co ją spotkało. Owszem, jednak ważniejsze od tego stwierdzenia jest to, że Katarzyna Misiołek w pełnej krasie ukazała postępującą degrengoladę kobiety, która zdradzając męża, z każdym dniem, z każdym kolejnym kłamstwem, pogrąża się coraz bardziej aż do momentu totalnej katastrofy. Marzena, którą nazwałam "kobietą upadłą", uległa najniższym instynktom i zapłaciła za to wysoką cenę - jej historia zaś pokazuje w swojej wymowie skomplikowaną, ludzką naturę. Bohaterka ta bowiem sama do końca nie wiedziała czego chce, na czym najbardziej jej zależy i dlaczego rani najbliższe sobie osoby. W poszukiwaniu ulotnej przyjemności, sprzeniewierzyła się wszystkiemu w co do tej pory wierzyła. To historia niezwykle gorzka, smutna i mocno realistyczna, aż do bólu.

"Ironia losu" to powieść, która pokazuje w pełni wszechobecną pozorność, jaka nas otacza. Pozorność zadowolenia, pozorność szczęścia, pozorność prawdy. Marzena, jako główna bohaterka i zarazem narratorka opowiadanej przez siebie historii, wywołuje wiele skrajnych uczuć – od potępienia i myśli, że zasłużyła sobie na taki los do żalu oraz współczucia. W zasadzie jej miotanie się od męża do kochanka, toksyczna relacja jaka wiąże ją z Jackiem oraz obwinianie innych wokół siebie to elementy, które wielokrotnie wywoływały we mnie złość i niechęć. Z drugiej jednak strony, rozumiałam tę część kobiecej natury Marzeny, która pozwalała jej iść za instynktem, dając porwać się ulotnej chwili. Dawno już żadna bohaterka nie wywoływała we mnie tak ambiwalentnych uczuć.

Katarzyna Misiołek dotknęła w sposób dość głęboki tematu zdrady. Złożona kreacja psychologiczna uwikłanej w romans głównej bohaterki, jej rozmowy z innymi kobietami, które jak się okazuje, również zdradzają, pozwalają zadać sobie pytanie o częstotliwość tego zjawiska wśród płci pięknej. Interesującym elementem fabularnym jest także zamieszczenie przez autorkę wpisów z forum o zdradach, które Marzena namiętnie czyta. Te historie, tak różne i jednocześnie tak podobne, również wywołują autorefleksję.

Nie powiem wam, że "Ironia losu" to książka napisana ku pokrzepieniu serc dla wszystkich kobiet, które romansują lub dopiero planują to zrobić. To raczej książka będąca swoistą przestrogą dla każdego, kto pozwoli porwać się chwili namiętności, nie licząc się z innymi. Mocna, bezkompromisowa proza – prawdziwa w każdym calu.

Z Katarzyną Misiołek


Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MUZA S. A.


25 komentarzy:

  1. Sama prawda, co tu dużo ukrywać. Póki co nie mam takich emocji aby sięgnąć po tą książkę, ale na pewno za jakiś czas ją przeczytam.

    OdpowiedzUsuń
  2. Mam w planach zakup i lekturę tej książki i liczę na to,że i ja będę zadowolona z jej lektury :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Piękna recenzja a książka jak najbardziej w moim guście, sięgnę po nią z czystej ciekawości a nie dla przestrogi :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Książka z historią jakich z pewnością wiele. Pokusy zawsze istnieją. Od nas zależy czy im się oprzemy...

    OdpowiedzUsuń
  5. Może kiedyś, w wolnym czasie skuszę się i ją przeczytam. Ku przestrodze raczej nie, ale z czystej ciekawości.

    OdpowiedzUsuń
  6. Rozumiem, że jest to "książka-przestroga". I bardzo dobrze! Bardzo dobrze, że pojawia się taka pozycja wśród książek, które zalewają rynek wydawniczy i zachwalają romanse, zmienianie kochanków, trójkąty, czworokąty itd., zachwalają oddawanie się uczuciom z wyłączeniem rozumu, nie pokazując skutków, czyli tragedii całych rodzin po zdradach, po pochopnym postępowaniu, które jest często wynikiem niedojrzałości, zbyt szybkich decyzji... Obecnie literatura kobieca została "wzbogacona" o erotyki, w nich też lubuje się wiele czytelniczek. To się sprzedaje, bo błyszczy, przyciąga, ale czemu służy? Tak więc czytając recenzję, wyczuwam, że ta książka jest jednak inna, że ma wartość innego rodzaju niż te, które dziś uznawane są za "rewelacyjną, porywającą literaturę kobiecą". Recenzja bardzo dobrze napisana.
    s-a

    OdpowiedzUsuń
  7. Mam ją w planach, ciekawa jestem swoich wrażeń podczas czytania. Czytając Twoją recenzję, mam ochotę zostawić wszystko inne i zacząć czytać "Ironię losu"

    OdpowiedzUsuń
  8. Podejrzewam, że nie polubiłabym bohaterki, więc raczej nie sięgnę po tą książkę.

    OdpowiedzUsuń
  9. Historia ku przestrodze. To się ceni. Być może ta książka otworzy oczy niektórym osobom.

    OdpowiedzUsuń
  10. Poważny temat, cieszę się,że są nasi rodzimi twórcy, którzy mierzą się z poważnymi problemami w swoich książkach.

    OdpowiedzUsuń
  11. Kiedyś przeczytam, ale najpierw wolałabym poznać "Dziewczynę, która przepadła".

    OdpowiedzUsuń
  12. To zew natury - ostatnie chwile, żeby mieć dziecko. Nie należy za to potępiać.
    Pozdrawioam. Marek

    OdpowiedzUsuń
  13. Mocna recenzja, zdecydowanie zamierzam przeczytać!

    OdpowiedzUsuń
  14. Świetna recenzja! Marzeny nie da się lubić.. Ale czasem można ją zrozumieć...

    OdpowiedzUsuń
  15. Rzadko sięgam po tego typu powieści, ale bezkompromisowość kusi :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Może kiedyś skuszę się na tę pozycję.

    OdpowiedzUsuń
  17. Kreacja psychologiczna głównej bohaterki bardzo mnie zainteresowała. Jeżeli jest to historia, aż tak realistyczna to musze przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  18. Bardzo fajna recenzja książki. Kusi mnie ona ogromnie, jednak nie sięgam po tego typu powieści.

    OdpowiedzUsuń
  19. Przestroga powiadasz... Brzmi ciekawie.

    OdpowiedzUsuń
  20. Bezkompromisowa proza-chętnie poznam:)

    OdpowiedzUsuń
  21. Książki autorki ciekawią mnie coraz bardziej. Mi do gustu bardzo przypadła książka "Jutra może nie być" Gabrieli Gargaś o podobnej tematyce.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję wszystkim za ślad, który tutaj zostawiacie :)

Copyright © 2016 Subiektywnie o książkach , Blogger