"Coś niebieskiego" – Emily Giffin















"Miłość i przyjaźń. To one czynią z nas ludzi, którymi jesteśmy. A jeśli pozwolimy, potrafią nas również zmienić".




"Coś pożyczonego", czyli pierwsza część historii opowiedzianej przez Emily Giffin, skłoniła mnie do głębokiej refleksji w temacie wartości przyjaźni i tego, że nic nie jest tylko czarne i białe. Sięgając po drugą część tej historii, bałam się swoistego rozczarowania, które często pojawia się w kontynuacjach. Nie sądziłam więc, że "Coś niebieskiego" sprawi, że pod koniec lektury tej książki, zacznę płakać. Taki scenariusz okazał się dla mnie samej kompletną niespodzianką.

Emily Giffin to amerykańska autorka, która ukończyła Uniwersytet Virginia i rozpoczęła pracę w kancelarii adwokackiej na Manhattanie. Po jakimś czasie, gdy wyjechała do Londynu rzuciła jednak karierę i poświęciła się pisaniu. Autorka mieszka obecnie w Atlancie z mężem i trójką dzieci. "Coś niebieskiego" to książka wydana w 2005 r.

Egocentryczna Darcy po odwołaniu ślubu z Deksem i dowiedzeniu się o romansie jej narzeczonego z przyjaciółką Rachel, próbuje poskładać swoje życie na nowo. Marcus - ojciec dziecka, jakie Darcy w sobie nosi, niespodziewanie rzuca bohaterkę, która będąc nagle zupełnie sama, postanawia wyjechać do swojego wieloletniego przyjaciela Ethana, mieszkającego w Londynie. To jej ostatnia szansa na to, by zmienić płytkie podejście do swojego życia.

Nie polubiłam Darcy w pierwszej części, w szczególności przez to, że to właśnie jej zupełne przeciwieństwo, czyli Rachel, przedstawiała mi pełen obraz tej próżnej i narcystycznej dziewczyny. Przez sporą część powieści "Coś niebieskiego" w zasadzie obraz ten nie uległ zmianie, bowiem autorka przedstawia czytelnikowi świat oczami Darcy, która nadal obwinia o wszystkie złe sytuacje w jej życiu ludzi wokół siebie, cały czas kłamie, zataja fakty i usprawiedliwia swoje zachowanie, czyli generalnie nic nowego. Do tego podejście bohaterki do spraw wizerunku, ciąży oraz tego, co według niej powinni zrobić jej przyjaciele, zdumiewało mnie na każdym kroku i jednocześnie doprowadzało do wściekłości. Z pewnością więc Emily Giffin udało się wykreować jedną z najbardziej irytujących kreacji psychologicznych, jaką miałam okazję poznać w tego typu literaturze. Irytującą i jednocześnie bardzo wyrazistą, która niewątpliwie zapada w pamięć.

Wszystkie moje negatywne uczucia, jakie żywiłam do Darcy topniały stopniowo, aż w końcu nie zostało po nich śladu, gdyż bohaterka uległa wewnętrznej przemianie. Przemianie, którą zapoczątkowało uzmysłowienie sobie, że jest w ciąży i stanie się matką. Muszę przyznać, że autorka nieco spłaszczyła i wyidealizowała nagły zwrot w życiu bohaterki, jaką rozpoczęła ostra wymiana zdań pomiędzy nią, a Ethanem, jednak dalsza ewolucja jej charakteru wydała mi się dość realistyczna i przede wszystkim okazała się wciągającą historią z przewidywalnym, bo szczęśliwym zakończeniem. Zakończeniem, które tak mnie wzruszyło, że nie mogłam przestać płakać przy ostatnich stronach lektury. Czytając pierwszą część tej historii, czyli książkę "Coś pożyczonego" w życiu nie pomyślałabym, że w taki sposób potoczą się losy bohaterów. Fabuła okazała się dla mnie naprawdę zaskakująca.

Po lekturze obu części, zastanawiałam się, czy mogłabym napisać, która jest lepsza i mogę wam powiedzieć tylko jedno -  każda jest dobra, gdyż każda zahacza o zupełnie inną sferę naszej duszy. "Coś niebieskiego" warto przeczytać uprzednio poznając punkt widzenia Rachel, aby posiąść wielopłaszczyznową perspektywę na tę skomplikowaną sytuację. Darcy, jako postać, która wzbudza wiele ambiwalentnych uczuć, z pewnością zasłużyła na te wszystkie cierpienia, których doświadczyła, ale także w finale - na szczęście.

Emily Giffin


Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte

Przeczytaj fragment najnowszej powieści Emily Giffin

25 komentarzy:

  1. Po lekturze najnowszej powieści autorki z pewnością będę polować też na te poprzednie :) Widzę, że warto :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Uwielbiam tą autorkę! Z chęcią sięgam po jej książki.
    Pozdrowienia :)

    OdpowiedzUsuń
  3. sarajewianka
    Zachęcająca recenzja :)

    OdpowiedzUsuń
  4. To prawda, każda część ma coś innego do zaoferowania. Tak naprawdę Darcy udało mi się polubić od połowy tej powieści. Wcześniej irytowała mnie jej próżność.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się z Twoimi słowami i uważam, że obie powieści otwierają oczy na nieco inne problemy.
      Pozdrawiam! :)

      Usuń
  6. O tej autorce ostatnio jest bardzo głośno :D Szkoda, że nie mam tyle czasu żeby przeczytać coś spod jej pióra. Coraz bliżej matura i w końcu muszę zacząć czytać jakieś lektury :/
    Pozdrawiam! Dolina Książek

    OdpowiedzUsuń
  7. Mam w planach pierwszą część, ale jeszcze długo sobie poczeka...

    OdpowiedzUsuń
  8. Bardziej polecę Paulinie tę serię, bo czytała dwie inne książki autorki.

    OdpowiedzUsuń
  9. Wiem, że książki autorki wywołają u mnie falę emocji:) Postanowiłam, że na jesień zabieram się za twórczość autorki:)

    OdpowiedzUsuń
  10. Przemiana Darcy musiała być interesująca;)

    OdpowiedzUsuń
  11. Znowu jestem zainteresowana, chyba przypadłaby mi do gustu ta autorka :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Nie znam ale już sam cytat mnie zainteresował. Trafny ... i intrygujący. Pozycja mnie zainteresowała i muszę koniecznie ja przygarnąć :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak autorce udało się tak odmienić tak wredną bohaterkę :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Dla mnie Darcy jest tylko jeden hahah:D może poczytam kiedyś o damskiej wersji tego imienia :D

    OdpowiedzUsuń
  15. Ostatnio mam mało czasu na czytanie tego rodzaju powieści, jednak opis brzmi zachęcająco... :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Od tej książki chcę zacząć przygodę z twórczością Emily Giffin. Mam nadzieję, że już wkrótce.
    Pozdrawiam,
    http://tamczytam.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  17. bardzo lubię powieści Emily Giffin:)

    OdpowiedzUsuń
  18. Powieści Giffin lubię, to takie życiowe historie, dają do myślenia, z ciekawymi bohaterami.

    OdpowiedzUsuń
  19. Wszystko, co napisałaś, pokrywa się z moimi lekturowymi odczuciami. Twórczość Emily Giffin znam tylko z tych dwóch książek, poczekam na Twoją recenzję "Dziecioodpornej" i zdecyduję, czy powinnam do tej autorki wrócić. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  20. Dla samego niebieskiego byłabym skłonna przeczytać tę powieść, ale wpierw musiałabym zcząć od pierwszego tomu.

    OdpowiedzUsuń
  21. Mnie właśnie ta część rozczarowała jakoś.

    OdpowiedzUsuń
  22. No cóż muszę z zakłopotaniem przyznać, że nie słyszałem o tej pisarce, a tym bardziej o książce. Po przeczytaniu początku recenzji i tytułu nie byłam do tej książki pozytywnie nastawiona. Z czasem opis mnie trochę zachęcił, ale niestety to nie moja tematyka, choć osoba Darcy i Rachel mnie zaciekawiła (jeszcze ten romans hah XD). Książki chyba nie kupię, może jeśli nie będę miała ciekawszych "ofiar".
    MÓJBLOG

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję wszystkim za ślad, który tutaj zostawiacie :)

Copyright © 2016 Subiektywnie o książkach , Blogger